थँक यू!

उन्हाळ्यातली एक प्रसन्न सकाळ. जय उत्साहात जागा झाला. त्याला आठवलं, आज दहा मे, त्याचा तेरावा वाढदिवस! आता तो टीनएजर होणार. खूप बेत आखले होते त्यानं  या दिवसासाठी. तोंड बिंड धुवून तो ब्रेकफास्ट ला आला. ताज्या केकचा मस्त वास सुटला होता. आई सकाळ पासून कामाला लागलेली दिसतेय. तेव्हढयात नेहा, त्याची धाकटी बहिण, जिन्यावरुन दडदडत आली आणि त्याच्या पाठीत धबका मारत म्हणाली, 'happy birthday, दादा! हं, हे घे. मी तुझ्यासाठी ग्रीटिंग कार्ड बनवलंय.' त्याच्या हातात एक रंगीत कार्ड देत नेहा म्हणाली. ‘हे बघ नेहा, आज माझे सगळे मित्र-मैत्रिणी येतायत. तू अजिबात मध्ये मध्ये करायचं नाहीस, कळलं?’ नेहा बघतच राहिली. थँक यू वगैरे म्हणायचं सोडून हे काय?

दिवसभर जयची नुसती चंगळ होती. आजी-आजोबा त्याच्यासाठी खास मिठाई घेऊन आले. काकांनी शर्ट आणला. आणि आई-बाबांनी चक्क गिअरची सायकल! कितीतरी दिवसांपासून त्याला गिअरची सायकल हवी होती. संध्याकाळी सगळ्या मित्र-मैत्रिणींनी मिळून धमाल केली. जयचा आवडता पिझ्झा मागवला आणि केक कापला.

तरीही रात्री झोपताना जय तसा अस्वस्थच होता. कसलीतरी रुखरुख लागली होती त्याला. कसली, ते मात्र कळत नव्हतं. खरंतर संध्याकाळी पार्टी जोरात झाली होती. पण जयचा सगळ्यात जिगरी दोस्त मात्र काही कारणानं आला नव्हता. ‘एवढं काय महत्त्वाचं काम निघालं असेल? आणि गिफ्ट्सचं म्हणाल तर काही फार खास नव्हत्या त्या. काकांनी आणलेला शर्ट पिवळ्या रंगाचा होता! पिवळ्या रंगाचा शर्ट कुणी घालतं का? आणि आजीआजोबांना माहिती नाही का त्याला मिठाई आवडत नाही ते? बरं, ती सायकल तरी मनासारखी मिळाली असती तर बरं झालं असत. तर तेही नाही. वर आई-बाबांच्या सारख्या सूचना चालूच. अरे, मी टीनएजर झालोय आता, कुक्कुलं बाळ नाहीये. किती कटकट कराल?’ जयच्या मनात विचारांच्या लाटांवर लाटा फुटत होत्या. काहीशी उशीराच झोप लागली त्याला.

सकाळी सकाळी जयला जाग आली ती सन्मयच्या हाकांनी. ‘जय, अरे येतोयस ना? का विसरलास आपल्या ट्रेकचं? चल लवकर.’ नित्या, बेला आणि रेहानही  आले होते. ‘आणि सॉरी रे, काल येता नाही आलं. मला पण इतकं वाईट वाटत होतं ना!’ सन्मय जयला म्हणाला. तेवढ्यात जयची आई म्हणाली, ‘जयचा ब्रेकफास्ट व्हायचाय अजून. तुम्ही पण खाऊन घ्या थोडं थोडं. मी खिचडी केलीय मस्त.’ काकूंची खिचडी फेमस होती एकदम. त्यामुळे कुणी नाही म्हणायचा प्रश्नच नव्हता. आणि नाहीतरी इथे कुणाला घाई होती? वेळच वेळ होता त्यांच्याकडे.

भरपेट खिचडी खाऊन ते जेव्हा टेकडीवर पोचले तेव्हा सूर्य चांगलाच वर आला होता. क्रिकेट खेळणारी सात-आठ मुलं सोडली तर तसा शुकशुकाटच होता. लांबून येणारे गाड्यांचे आणि हॉर्नचे आवाज मधूनच ती शांतता चिरत होते. एका प्रशस्त पारावर त्यांनी अड्डा टाकला. मस्त गार वारा सुटला होता. त्या क्रिकेट खेळणा-या मुलांकडे जय निरुद्देशपणे बघत बसला. एक तुटकी बॅट आणि जुनाट बॉल घेऊन त्यांचा खेळ चालला होता. एक मुलगा तर अनवाणी पायांनी खेळत होता. पण धम्माल चालली होती त्यांची. आरडा-ओरडा करत, टाळ्या वाजवत ते खेळाची पुरेपूर मजा लुटत होते. एकदा तर एका मुलानं असा काही कॅच घेतला की बस! आता मात्र जयला रहावलं नाही. ‘आम्ही पण येऊ का रे खेळायला?’ त्यानं विचारलं. ‘या की, आपण मोठ्या टीम्स करू.’

त्यांचा खेळ थांबला तेव्हा दुपार झाली होती. सगळे घामानं भिजून चिंब झाले होते. त्यांचे चेहरे उन्हानं आणि खेळण्याच्या श्रमानं लालेलाल झाले होते. घामेजलेल्या केसांतून गार वा-याची झुळूक गेली की गुदगुल्या होत होत्या. पुन्हा भेटण्याचं ठरवून ते निघाले. परत येताना जयच्या चेह-यावर हसू होतं. त्याला खूप छान मोकळं मोकळं वाटत होतं. त्यानं मान वर करून पाहिलं. आकाश एकदम स्वच्छ निळं दिसत होतं. टेकडीवरची गर्द झाडी डोळ्यांना थंडावा देत होती. दुरून कोकिळेची कुहू कुहू ऐकू आली. बरोबर हसत खेळत, गप्पा मारत चाललेल्या दोस्तांकडे पाहून त्याची कालची अस्वस्थता कुठच्या कुठे पळून गेली. घरी पोचेपर्यंत तो मस्त मूडमध्ये आला होता.

आल्या आल्या अंगणात उभी असलेली नवी सायकल दिसली. ‘त्यावर चक्कर मारायला काय मजा येईल!’ त्याला वाटलं. हॉलमध्ये बसलेल्या बाबांनी त्याला विचारलं, ‘काय रे, सायकलचं मॉडेल आवडलं नाही का तुला? फारसा खूष दिसला नाहीस काल. मी दुकानदाराला सांगून ठेवलंय, तो बदलून देईन म्हणालाय.’ जय गडबडून म्हणाला, ‘अं, नाही, तसं काही नाही. चांगली आहे की सायकल. मी चालवून बघतो एकदा, मग बघू.’

रात्री जेवताना नेहा जरा गप्प गप्पच होती. तिला जरा बरं वाटावं म्हणून जय म्हणाला, ‘नेहा, काय मस्त ग्रीटिंग कार्ड केलंस गं. अगं पुढच्या आठवड्यात बेलाचा वाढदिवस आहे. तिच्यासाठी मला करून देशील का एक कार्ड? तुला माहितेय माझी दिव्य चित्रकला!’ नेहा खुदकन हसली आणि कार्ड बनवायला आनंदानं तयार झाली.

त्या रात्री झोपायला गेल्यावर जयच्या डोक्यात आजच्या सबंध दिवसाचं चित्र उभं राहिलं. ती टेकडी, त्यावर खेळलेली ती एक्सायटिंग मॅच, ते नवीन मिळालेले मित्र, तो गार वारा; सगळं त्याला लख्ख आठवलं. ती मुलं किती वेगळी होती खरंतर! पण मजा मात्र तितकीच जबरदस्त आली. एखाद्या मोडक्या बॅटनं खेळायला इतकी धमाल येते याची त्यानं कधी कल्पनाही केली नव्हती. कालच्यासारखीच आजही त्याला झोप येत नव्हती पण त्याचं कारण मात्र वेगळं होतं. आज तो विचार करत होता कालच्या रुखरुखीबद्दल. ‘तसं काही कारण नव्हतं आपल्याला नाराज व्हायला. घरच्यांनी प्रेमानं दिलेल्या भेटींना आपण उगीचच नाकं मुरडली. आणि नेहाशीसुद्धा किती उद्धटपणे बोललो!’ त्याला त्याचं प्रेमळ कुटुंब आठवलं, प्रशस्त शाळा आठवली. जिवाभावाचा मित्र आठवला. मिळालेल्या भेटवस्तूंचा ढीग डोळ्यासमोर आला. ‘खरच, किती नशीबवान आहोत आपण!’ आज तो या सगळ्याकडे एका निराळ्याच स्वच्छ दृष्टीनं बघत होता. कसं काय शक्य झालं हे? हं, नक्कीच त्या टेकडीवरच्या मुलांनी काहीतरी जादू केली असणार. त्यांचा उत्साह बघून तर त्याला कळलं की छोट्या छोट्या गोष्टीतही कसा आनंद घेता येतो! त्यानं एक लांबलचक सुस्कारा सोडला आणि मनापासून म्हटलं, ‘थँक यू!’ आता जयचं मन आनंदानं आणि कृतज्ञतेनं काठोकाठ भरलं होतं. कधी अलगद झोप लागली ते त्याला कळलंही नाही.